Dla męża i dzieci byłam jedynie służącą. Pokazywali mi palcem, gdzie jest brudno, a sami leżeli. W końcu pokazałam im, co to znaczy radzić sobie bez mojej pomocy.

Monika, jak wiele kobiet, żyła w codziennym pędzie. Praca, zakupy, sprzątanie, gotowanie – wszystko było na jej głowie. Jej mąż Paweł zawsze znajdował wymówkę, by nie pomagać. „Ciężko pracuję, potrzebuję odpoczynku” – powtarzał, rozkładając się na kanapie z telefonem w ręku. Dzieci natomiast, choć już nastoletnie, również wymigiwały się od obowiązków. „Mamo, to twoja rola!” – rzucał starszy syn, gdy tylko prosiła go o wyrzucenie śmieci.

Kropla, która przelała czarę goryczy

Pewnego dnia Monika wróciła z pracy wykończona. W kuchni czekały na nią sterty brudnych naczyń, w salonie porozrzucane ubrania, a w łazience puste butelki po szamponie walały się po podłodze. Tymczasem jej rodzina… siedziała przed telewizorem. „Mamo, zrób coś do jedzenia, bo umieram z głodu!” – krzyknął młodszy syn.

Monika poczuła, że coś w niej pęka. Wzięła głęboki oddech i zamiast ruszyć do kuchni, powiedziała: „Dziś robię sobie wolne”. Reakcja była natychmiastowa. „Żarty sobie robisz?” – oburzył się Paweł. „Kto niby ma to wszystko ogarnąć?” – zapytała córka, wskazując na bałagan.

Jej plan wywrócił wszystko do góry nogami

Monika postanowiła działać. Przestała sprzątać, gotować i robić zakupy. Była ciekawa, ile czasu wytrzymają bez jej pomocy. Po trzech dniach dom wyglądał jak pobojowisko. „Nie masz wstydu, patrząc na ten syf?” – zapytał Paweł. „Nie mam wstydu? To wy powinniście się wstydzić!” – wybuchła Monika.

Kłótnia była ostra. Paweł zarzucał jej lenistwo, dzieci twierdziły, że wszystko robiła z przesadą, a ona wreszcie powiedziała to, co leżało jej na sercu: „Nie jestem waszą służącą. Jeśli nie potraficie szanować mojej pracy, radźcie sobie sami”.

Rodzina musiała zmierzyć się z rzeczywistością

Początkowo myśleli, że Monika się „obraziła” i jej przejdzie. Gdy jednak zrozumieli, że to nie żart, zaczęli działać. Mąż próbował zrobić pranie, ale przypadkowo zafarbował wszystkie białe rzeczy na różowo. Starszy syn spalił patelnię, smażąc jajecznicę. Córka, po nieudanej próbie posprzątania łazienki, wpadła w panikę: „Mamo, jak ty to wszystko ogarniasz?”.

W końcu usiedli razem przy stole. „Przepraszamy, Monika. Nie mieliśmy pojęcia, ile to wszystko kosztuje wysiłku” – powiedział Paweł, wyraźnie zawstydzony. Monika, choć czuła satysfakcję, wiedziała, że samo „przepraszam” to za mało.

Cała prawda wychodzi na jaw

Rodzina wspólnie opracowała plan. Każdy miał swoje obowiązki – Paweł zajął się zakupami i sprzątaniem w salonie, córka gotowaniem, a syn wynoszeniem śmieci i dbaniem o porządek w swoim pokoju. Monika wreszcie poczuła, że jest partnerką, a nie służącą.

Na koniec powiedziała: „Nie oczekuję cudów. Chcę tylko, żebyście zrozumieli, że dom to wspólna odpowiedzialność. A ja też mam prawo do odpoczynku”.

A Wy, jak byście zareagowali na miejscu Moniki? Myślicie, że taka terapia szokowa to dobre rozwiązanie? Dajcie znać w komentarzach!