Wyrzucili mnie z domu po śmierci matki. Słowa bratowej dały mi siłę, by pokazać im, kto tu naprawdę rządzi

To, co powiedziała bratowa, przelało czarę goryczy. Myśleli, że mogą robić, co chcą? Postanowiłem im udowodnić, że się mylą. Prawdziwa bitwa o dom dopiero się zaczęła…

Rozdzielenie po śmierci matki

Śmierć matki była dla mnie ciosem, jakiego nie da się opisać słowami. Odkąd pamiętam, to ona była ostoją naszej rodziny. Ojcowie w takich domach często schodzą na drugi plan, a u nas nie było inaczej – ojca prawie nie pamiętałem. Matka wychowała nas praktycznie sama, poświęciła swoje życie, abyśmy z bratem mieli jak najlepszy start. I wtedy, po wielu latach walki z chorobą, odeszła.

Nawet nie zdążyliśmy dobrze ochłonąć po pogrzebie, kiedy brat i jego żona zaczęli podejmować dziwne decyzje. Wszystko rozegrało się szybko, jakby planowali to od dawna. Bratowa nawet nie udawała smutku, tylko skrupulatnie przeglądała papiery. Kiedy w końcu ośmieliłem się zapytać, co planują, odpowiedziała chłodno:

„Ty? Nie masz tu już czego szukać. To teraz nasz dom.”

Słowa, które zmieniły wszystko

Te słowa przelały czarę goryczy. Dom, w którym dorastałem, w którym każda ściana kryła wspomnienia z mojego dzieciństwa, teraz miał nagle przestać być moim miejscem? Poczułem się jak obcy, wyrzucany z własnego życia. Brat, który jeszcze dzień wcześniej był dla mnie wsparciem, teraz nie podnosił wzroku. Przejęła pałeczkę jego żona. Nagle, jak gdyby nigdy nic, stała się właścicielką wszystkiego.

„Nie martw się, będziecie mogli tu przyjeżdżać, jak… no, jak goście” – dodała z kwaśnym uśmiechem.

Nie wierzyłem własnym uszom. Czy to było możliwe? Jak mogłem pozwolić, by to się działo? Co więcej, brat, z którym zawsze miałem dobre relacje, patrzył teraz na mnie jak na intruza.

Zemsta, która przyszła naturalnie

Nie mogłem się pogodzić z tym, jak potraktowali mnie po śmierci matki. Przyszły mi na myśl różne plany, ale najpierw musiałem znaleźć sposób, by ich zaskoczyć. Bratowa zawsze była zbyt pewna siebie, a brat – niestety – pod jej wpływem robił wszystko, co mu kazała.

Wiedziałem, że ich achillesową piętą były pieniądze. Po cichu zacząłem działać. Przez lata mama powierzyła mi różne sprawy dotyczące nieruchomości, których brat nawet nie znał. Miałem wszystkie dokumenty, które jasno wskazywały, że dom nie należał tylko do niego. Wiedziałem, że gdy dowie się o tym, zrobi wszystko, by sytuację naprawić, ale ja postanowiłem nie dawać mu tej szansy.

Kłótnia, która była początkiem końca

Nadszedł dzień, kiedy wszystko miało się wyjaśnić. Wiedziałem, że muszę działać szybko, zanim bratowa zacznie kombinować. Zaprosiłem ich do prawnika, który przedstawił całą sytuację jasno i bez ogródek: dom należał do mnie, a oni mogą co najwyżej szukać sobie nowego miejsca na ziemi. Bratowa zbladła. Brat, zdezorientowany, nie wiedział, co powiedzieć.

„Nie mów, że to ty za tym stoisz!” – krzyknęła. W jej oczach pojawiła się panika.

„Dokładnie tak. Nie doceniliście mnie, prawda?” – odpowiedziałem spokojnie.

Brat wreszcie spojrzał mi w oczy, ale nie było w nich już śladu przyjaźni, jaką kiedyś dzieliliśmy. Teraz byłem dla niego wrogiem, kimś, kto odebrał mu to, co uważał za swoje. Ale ja już nie czułem wyrzutów sumienia. Zemsta smakowała słodko, a nauczka, którą im dałem, była zasłużona.

Cała prawda wychodzi na jaw

Wiedziałem, że to nie koniec. Bratowa próbowała walczyć dalej, oskarżała mnie o fałszerstwo, ale prawnicy szybko sprowadzili ją na ziemię. Nie miała żadnych podstaw do tego, co mówiła. Gdy wracaliśmy z kancelarii, podeszła do mnie i szepnęła coś, czego nigdy nie zapomnę:

„To nie ty byłeś oczkiem w głowie matki. Ona po prostu nie chciała cię zranić. Gdyby żyła, wszystko byśmy dostali.”

Zatrzymałem się na chwilę. Prawda była inna, ale jej złość i nienawiść wynikały z czegoś głębszego. Nie zamierzałem jej tego tłumaczyć. Wiedziałem swoje. Teraz dom był mój. A oni? Opuścili go z podkulonymi ogonami.

Jak myślicie, czy postąpiłem właściwie? Dajcie znać, co byście zrobili w mojej sytuacji w komentarzach na Facebooku!